Âzâde...

Konsantre edilmiş hayatları tüketip, sindirme derdindeyiz artık… Ne uzun uzun okumalarımız, ne doya doya bakmalarımız, ne de sabırla sevmelerimiz var artık. Başlamadan biten bir yığın muhabbetin, savaşmadan kaybeden kahramanları olduk. Tenezzül etmez olduk bir başka dünyanın mutluluğu ile hallenmeye, ya da derdiyle dertlenmeye. Görme isteğinden ziyade, bakmadan galeriye yığılmış yüzlerce resim, rehberde simaları hatırlanmayan onlarca isim! Biriktirme hastalığının bulunmaz çaresizliği, birebir yaşadığımız çelişki. İhtiyaç olduğundan değil, alma hastalığına yakalanmanın sahipsiz reçetesi, dolanıyor elden ele. Ve kimse sahip çıkmıyor bu hale! Sayısını veya neye ihtiyacı olduğunu bilememek değil sorun; israfın boyutunun aşmışlığı, günden güne ilerliyor ve herkes tutumlu sanıyor kendini, bu alışveriş çılgınlığı içinde. Hayır! Bu ahir zaman hastalığından ziyade, ayaklarımızın altına kasıtlı döşenmiş israf tuzağı. Sefer tası gibi evleri saray yapma telaşı veya sadelik hissini yaka...

"Samimiyet öyle bir dildir ki; kör de görür, sağır da duyar" diyor Cemil Meriç.  Öyledir samimiyet, tek bakışta,  tek duyuşta ve tek dokunuşta anlaşılır bir dili vardır. Acaba diye düşünmez insan, yanlış anlama ihtimalide yoktur, bilir karşısındakinin niyetini ve samimiyetini... Teslim olmaya giden yolun ilk sapağıdır niyet, diyor ya alemlere rahmet olarak gönderilen peygamberimiz “ameller niyetlere göredir". Önce Allah rızası için niyet edilir, başka bir ufka yol alır gönül  yelkeni...  Göz alabildiğine deryalar gibidir muhabbetler, sohbetler, kurulan arkadaşlıklar, dostluklar... Bir meltemde kahve içimlik, bir fırtınada sığınıp sohbetinde demlenmelik...  Kimi zaman soğuk kış aylarında yudumlanan salepten daha tatlı gelir tebessümü.  Gözyaşını omuzuna akıttığın da mendile gerek duymadığın, acaba demeden döktüğün içini toparlanacağını bildiğindir. Niyete göre boy verir yüreğe düşen tohum her defasında. Ortak zevkler, dertler, renkler ve daha faz...

Uzun yıllar önceydi demek belki de yeterli olmaz yazmaya başlamak için... Yolu yarılamış birinin uzun yılları yoktur ,uzun uzun yolları vardır... Uzun uzun yollar önceydi, annesine, babasına göre şirin bir kız çocuğu olan, güzel olan hatıraları unutmamak için sürekli tekrar eden ve güzellikler biriktirmenin hayatını güzelleştireceğine inanan bir kız çocuğu!.. Eskilerin ahh o eski zamanlar dediği devrin son mahsulü belki de ... 70 'lerin sancısından,  80'lerin darbesinden uzak... 90 ların naifliği ve umudu ile büyümüş, büyütülmüş belki de uyutulmuş, bir kız çocuğu!.. Küçük yerlerin, büyük yürekleri tarafından korunmuş, kollanmış... İnsanların birbirine zarar vereceğini sadece hikaye olarak dinlemiş,  hayal aleminin en büyük beyaz atlı kahramanı babası olan... Annesinin katı kurallarına dünden teslim olmuş, anneannesinin merhametli ellerinde büyümüş bir kız çocuğu... Anneannesinin saçlarını tararken anlattığı hikayeler sanki zihnine tarakla birlikte usul usul kazınmış.....