Âzâde...

Bir bahçe olduğunu düşün... Her bahar yeniden tomurcuklanan, filizleri hevesle boy veren. Kökleri toprağa sımsıkı sarılan ve elvan çeşit çiçekler açan, misk kokular saçan bir bahçe olduğunu düşün... Bir bahçe olduğunu düşün, sefer tası gibi binaların, taş yığını olmuş duvarların, her geçen gün geliştiğini zannederek genişleyen sokakların, asfaltların, caddelerin ,şehirlerin içinde yaşayanlara can veren... Hayatın ne olduğunu şehir insanına hatırlatan bir bahçe olduğunu düşün.. Yolu düşenin gözünü alamadığı, bakışların hayranlıkla ayrılmak istemediği, her mevsim bir başka güzellikte olan... Sonbaharda yazılan şiire, bestelenen şarkılara konu olmuş, güz güllerinin ev sahibesi olan. Özlemlere, hasretlere, vuslatlara ve ağlayana, mutlu olana, huzur arayana yüreğini açmış bir bahçe... Kasımda ayrılığına inat bir hediye olduğunu düşün, bir öbek hâlinde açmış kasımpatı, sonbahar yağmurlarını ıslattığı... Bir yanda solan çiçeklere inat, bir yanda açan, ekinazyaları, hercai mene

Göz yaşlarını göstermek istemez çoğu insan! Ya da en azından bana ağlamanın zayıflık, acizlik olduğunu söylediler.. Ondandır pek ağladığımı gören olmaz. Oysa ağlamak o kadar güzel bir eylemdir ki, bir sebebin sonucu... İçine sığmayan duyguların gözlerden dışa zuhuru. Ağlamak isteyip anlayamamak. Söylemek isteyip söyleyememek Yazmak isteyip eline kalem, diline kelam alamamak. Yada almaya niyet ettiğin halde, halden anlayacak bir yoldaş bulamamak... Bir gün ağlayan birine denk gelirseniz söyleyeceğiniz en son söz ağlama demek olsun... Bırakın ağlasın, konuşmayınca yazar, yazamayınca sükût eder insan... Hiç birini yapamazsa ağlar... Ne bir isyandır bu nede nisyan! Mutluluktan ağlar, hüzünden ağlar. Ayrılır ağlar, kavuşur ağlar. Gözlere söz geçmez, gönülden dökülenler dilden değil, bazen de gözden dökülür... Ben Kapalı ve yağmurlu havaları severim ve ağlarım, gözyaşlarımı gizlemenin bir yolu belki de... Bir ben ağlamıyorum, bak gökyüzü de ağlıyor diye bir sebebe s

Sen bu satırları okuduğunda, ben yazdıklarımı paylaşmanın huzurunu yaşıyor olacağım. Seninle paylaştığım güzelliklere, birde bu satırları eklemenin huzurunu... Her sabah güneşin doğuşuna şahit olurken, yaptığım dualar eşlik ediyor seninle birlikte bana !.. İlk kez duyuyor gibi, o huzurla doluyor selalar ve ezanlar kulaklarıma. Yıllarca duymaya hasret kaldığım bu seslere, sanki seninle kavuşmuşum. Ah Dostum!. Doğrusu hiç unutmadım sabah ezanına kadar süren sohbetlerimizi, çayın yanında eşlik eden sözlerini ve seni... Her yeni güne böyle başlamak ve de , veda edip, gecenin çiğ düşmüş havasını içime çekerken, o sesle yine kendime gelmek , kendimden geçmek öyle güzel ki. Birbirimizin varlığından haberdar olmadığımız zamanlardan sonra, en güzel hediye idi beklemediğim anda gelmen. Ve seni sadece can bağı oldugu için değil daha başka bir çok sebepten sevmem. İşte bu mutluluk yaşayanın hissedeceği bir  hal ve çok daha fazlası... Artık her sabah güneşin sanki senin için, benim için