Tüketirken Tükeniyoruz...

Konsantre edilmiş hayatları tüketip, sindirme derdindeyiz artık...

Ne uzun uzun okumalarımız ne doya doya bakmalarımız ne de sabırla sevmelerimiz var artık.
Başlamadan biten bir yığın muhabbetin, savaşmadan kaybeden kahramanları olduk.
Tenezzül etmez olduk bir başka dünyanın mutluluğu ile hallenmeye ya da derdi ile dertlenmeye.

Görme isteğinden ziyade, bakmadan galeriye yığılmış yüzlerce resim, rehberde simaları hatırlanmayan onlarca isim!
Biriktirme hastalığının bulunmaz çaresizliği birebir yaşadığımız çelişki.
İhtiyaç olduğundan değil, alma hastalığına yakalanmanın sahipsiz reçetesizliği dolanıyor elden ele.
Ve kimse sahip çıkmıyor bu hale!
Sayısını, neye ihtiyacı olduğunu bilememek değil sorun, israfın boyunu aşmışlığı ilerliyor günden güne ve herkes tutumlu sanıyor kendini bu alışveriş çılgınlığı içinde.

Hayır! Bu ahir zaman hastalığından ziyade, ayaklarımızın altına kasıtlı döşenmiş israf tuzağı.
Sefer tası gibi evleri saray yapma telaşı veya sadelik hissini yakalamak için dökülen binlerce lira. Sıkılmışlığın sınır tanımaz boyutsuzluğunu örtmek için bulunan bir dolu bahane...

Kendi çevresindeki yoksuldan, mahallesindeki esnaftan bîhaber avm hayranları ve gerek olur düşüncesi ile alınıp stoklanan bir dolu gereksiz eşya.
Bunları dertlenip, üst üste koyduğunda, kendinden başka kimseyi düşünemeyen ve ne yapsa mutlu olamayan kanaatsiz insan toplulukları olduk maalesef.
İslamın şuuruna ters "bana değmeyen yılan bin yıl yaşasın" demeyelim derken, birde o yılanı ellerimizle besler olduk.
Yarışır olduk şık rüküş derdi taşıyarak. Birinin kocasının aldığı hediye, diğerinin dilinde mermi oluyor her gece.
Eşleri karşılaştırma,  çocukları yarıştırma; kötü okul, iyi etüt savaşları, ders notları derken hem insanlığı, hem de insanca kalma dersinden sınıfta kaldık.
En güzel, en iyi, en pahalı, en marka demekten; en dürüst, en takva, en salih ve saliha olmak aklımıza gelmez oldu.
Rızkı verenin Hüda olduğunu unuttuk.
İki günlük dünya için, üç ömür yaşayacak derecede dünyaya tamah eder olduk.

Bir korku girdabı sarmış yarınımızı, ne olacak ,ne olacağız, ne yapacağız diye...
Kimse kendine sormuyor, yarın ben burada olacak mıyım diye!
Önünü sonunu bildiğimiz dünyaya aldanır olduk.

Ah! Ahir zaman!
Bütün suçu atmak isterdim üzerine ama sende biliyorsun, ben de...
İnsan kendini kandırdıktan sonra gerisi önemli olmuyor pekte...

Dünya oyun ve eğlenceden ibaret bir gölgelik, oturup kalanlara. Kimler geldi, kimler geçti ve kimse kalmadı bu yalan dünyada.

Ne kadar boş şeylere vakit harcayıp ne çok  üzülüp ne gereksiz şeyler ile oyalanıyoruz.
Bizimle gidecek sadece yaptığımız salih ameller. O da nasip olursa bilmiyoruz!

Hatırla!
Bu fani dünyaya , baki bir hayatı kazanmak için gönderilmiştik oysa.

Unutma!
Ozanın dediği gibi
" Özde ben bir insan olmaya geldim." Diyerek devam etmeliyiz çıktığımız bu yola.

Ayşegül'den...