Tüketirken Tükeniyoruz...

Konsantre edilmiş hayatları tüketip, sindirme derdindeyiz artık…

Ne uzun uzun okumalarımız, ne doya doya bakmalarımız, ne de sabırla sevmelerimiz var artık.

Başlamadan biten bir yığın muhabbetin, savaşmadan kaybeden kahramanları olduk.

Tenezzül etmez olduk bir başka dünyanın mutluluğu ile hallenmeye, ya da derdiyle dertlenmeye.

Görme isteğinden ziyade, bakmadan galeriye yığılmış yüzlerce resim, rehberde simaları hatırlanmayan onlarca isim!

Biriktirme hastalığının bulunmaz çaresizliği, birebir yaşadığımız çelişki.

İhtiyaç olduğundan değil, alma hastalığına yakalanmanın sahipsiz reçetesi, dolanıyor elden ele.

Ve kimse sahip çıkmıyor bu hale!

Sayısını veya neye ihtiyacı olduğunu bilememek değil sorun; israfın boyutunun aşmışlığı, günden güne ilerliyor ve herkes tutumlu sanıyor kendini, bu alışveriş çılgınlığı içinde.

Hayır! Bu ahir zaman hastalığından ziyade, ayaklarımızın altına kasıtlı döşenmiş israf tuzağı.

Sefer tası gibi evleri saray yapma telaşı veya sadelik hissini yakalamak için dökülen binlerce lira.

Sıkılmışlığın sınır tanımaz doyumsuzluğunu örtmek için bulunan bir dolu bahane…

Kendi çevresindeki yoksuldan, mahallesindeki esnaftan bihaber AVM hayranları ve gerek olur düşüncesiyle alınıp stoklanan bir dolu gereksiz eşya.

Bunları dertlenip, üst üste koyduğunda, kendinden başka kimseyi düşünemeyen ve ne yapsa mutlu olamayan kanaatsiz insan toplulukları olduk maalesef.

İslam'ın şuuruna ters “bana değmeyen yılan bin yıl yaşasın” demeyelim derken, bir de o yılanı ellerimizle besler olduk.

Yarışır olduk şık rüküş derdi taşıyarak. Birinin kocasının aldığı hediye, diğerinin dilinde mermi oluyor her gece.

Eşleri karşılaştırma, çocukları yarıştırma; kötü okul, iyi etüt savaşları, ders notları derken hem insanlığı hem de insanca kalma dersinden sınıfta kaldık.

En güzel, en iyi, en pahalı, en marka demekten; en dürüst, en takva, en salih ve saliha olmak aklımıza gelmez oldu.

Ne acı ki rızkı verenin Hüda olduğunu unuttuk.

İki günlük dünya için, üç ömür yaşayacak derecede dünyaya tamah ederek biriktirir olduk.

Bir korku girdabı sarmış yarınımızı, ne olacak, ne olacağız, ne yapacağız diye…

Kimse kendine sormuyor, yarın ben burada olacak mıyım diye!

Önünü sonunu bildiğimiz dünyaya aldanır olduk.

Ah! Ahir zaman! Diyerek bütün suçu atmak isterdim üzerine ama sen de biliyorsun, ben de…

İnsan kendini kandırdıktan sonra gerisi önemli olmuyor pek de…

Dünya, oyun ve eğlenceden ibaret bir gölgelik, oturup kalanlara. Kimler geldi, kimler geçti ve kimse kalmadı bu yalan dünyada. Kimseye de kalmayacak bu dünya...

Ne kadar boş şeylere vakit harcayıp, ne çok üzülüp, ne gereksiz şeylerle oyalanıyoruz.

Bizimle gidecek sadece yaptığımız salih ameller. O da nasip olur mu, Olmaz mı, bilmiyoruz!

Hatırlamalıyız!

Bu fani dünyaya, baki bir hayatı kazanmak için gönderilmiştik oysa.

Unutmamalıyız!

Ozanın dediği gibi:

"Özde ben bir insan olmaya geldim." Diyerek devam etmeliyiz çıktığımız bu yola.

Ayşegül Duran