GİDEBİLSEYDİM

Geçmiş zaman içinde, gitme imkânınız olsa, gitmek istediğiniz yerler vardır mutlaka!

Beni uzun uzun düşündüren bu fikir, sizleri de düşündürsün istedim. Gitme imkânınız olsa siz nereye ya da hangi zamana gitmek isterdiniz?

Benim gidebileceğim bir zaman dilimi olsa, Hz. İbrahim'in, Hz. Hacer'i ve Hz. İsmail'i çölün ortasında bıraktığı zamana gitmek isterdim.

Hz. Hacer'in "Bunu sana Rabbim mi emretti?" dedikten sonraki teslimiyetini görmek için...

Çaresizce Safa ve Merve tepelerinde koştuğu o anda yanına gitmek ve "Evet, Allah sizi zayi etmez." diyerek ona destek olmak, zemzemin isim annesinin dostu olmayı çok isterdim.

Gidebileceğim bir zaman dilimi olsa, Hz. Eyyûb'e sabırla itaat eden, hizmet eden eşinin yanında olmak isterdim. Yaşanan onca zorluğa, evlat acısına, varlıktan sonraki yokluğa sabreden hanımının en yakın dostu olmak isterdim.

Yapılan o güzel yakarışlara şahit olup yüreğimi Hz. Rahime gibi Rabbimin teslimiyetine bırakmak isterdim.

Gidebileceğim bir zaman dilimi olsa, Hz. Meryem'in en zor anında, insanların onu dışladığı ve iffetsizlikle suçladığı anda yanında olmak ve Hz. İsa'yı kundağa sarmak isterdim.

Ömrümü onlara adamak ve "Sen iffetli bir kadınsın, ben sana inanıyorum, senin Rabbine iman ediyorum." demek ve kundaktaki bebeğin sözlerine şahit olmak isterdim: 

"Doğduğum gün, öleceğim gün ve yeniden hayata döndürüleceğim gün esenlik benimle olacaktır."

Gidebileceğim bir zaman dilimi olsa, Nil Nehri'ndeki bebeği kucaklayan ve Firavun'a "Bu çocuk, benim ve senin için göz aydınlığı olsun! Onu öldürme!" diye çırpınan ve gördüğü mucizelerle birlikte ben Musa'nın ve Harun'un Rabbine iman ettim.” diyen Hz. Asiye'nin yanında olmak isterdim. Tüm işkencelere rağmen imanından vazgeçmeyen ve işkenceler altında Rabbine dua eden "Benim için yanında cennette bir ev yap, beni Firavun'dan ve onun kötülüklerinden kurtar, beni şu zalimler topluluğundan kurtar!" diyen ve cennetle müjdelenen Asiye'nin dostu olmak ve onunla şehadeti yudumlamak isterdim.

Ah, gidebilseydim eğer; eşinin inzivaya çekildiği anda yıllarca sorgusuz Hira'ya yemek taşıyan, sadakat timsali, tüm varlığıyla ona inanan ve onun Rabbine ilk iman eden Hz. Muhammed (sav)'in eşi Hz. Hatice'nin yanında olmak isterdim.

Aylarca Hira'da kalan, ilk vahiy geldiğinde korkuyla titreyerek evine giden eşinin sorgusuz sualsiz üstünü örten ve ona "Yemin ederim Allah seni hiçbir zaman üzmez ve utandırmaz. Çünkü; sen doğru konuşur, işini göremeyenlere yardım eder, akrabalarını gözetirsin. Yoksulları kayırır, misafir ağırlar, haksızlık yaşayanlara yardım edersin." diyen Hz. Hatice'nin yanında olarak, o zor zamanlarda onun dostu olmak isterdim.

Çok istesem de gidemeyeceğimi biliyorum. Bana da bu çağa şahit olmak düştü, bu çağın Hacerlerine ki en sevdiği yavrusunu Rabbine gönderirken "Sen razı ol ya Rab, feda olsun senin yoluna" diyen annenin teslimiyetine görmek düştü.

Bu çağa şahit olmak, namahremden gözünü sakınan bacılarımıza, o kırılası ellerin nasıl hayasızca dokunduğunu, yıllarca sessiz çığlıkların inlettiği zindanlarda gördükleri işkenceleri öğrenmek düştü.

Sednaya hapishanesinde, Eyüp sabrına sahip iman dolu gençlere ki zeytin çekirdeğiyle "Rabb’im, bana bir zarar dokundu, sen merhametlilerin en merhametlisisin." yazan o mazlumlara şahit olmak düştü.

Biz Hacer olamadık ya Rab, Meryem olamadık, Hatice gibi sabırlı olamadık ama bildik ya Rab, bu çağda da gördük, nasıl güzel kul olunur, sana nasıl teslim olunur.

Öğrendik verdiğin ömür, mal, mülk nasıl feda edilir.

“Şüphesiz benim namazım, ibadetlerim, hayatım ve ölümüm (hepsi ve sadece) âlemlerin Rabb’i olan Allah içindir.” Nasıl denir öğrendik.

Belki o zamanlara gidemem ama bu zamanda sınavı zor olan, sınanan, Rabbime inanan ve sığınan insanların yanında olmayı çok isterim, nasip eyle Ya Rab.

Beni de şahit yaz, şehitlerle yaz Ya Rab...

Amin.

Selam ve dua ile...