İbrahim İçimdeki Putları Devir

"İbrahim, içimdeki putları devir elindeki baltayla. “

Bazen defalarca dinlediğimiz ezgiler vardır ya hani... Üzerinden uzun zaman geçse de unutamadığınız.

Benim de uzun zamandır içimde söylenen ezgi;

"İbrahim, içimdeki putları devir, elindeki baltayla... Kırılan putların yerine yenilerini koyan kim?

İbrahim

gönlümü put sanıp kıran kim”

Ne güçlü bir ifade... Yazanın kalemine, söyleyen Aykut Kuşkaya'nın yüreğine sağlık. Dinlemediyseniz mutlaka tavsiye ediyorum.

Hepimizin içimizdeki putları kırma zamanı çoktan geldi. Ama önce... onları tanımamız gerekiyor.

Kastettiğim putlar sadece bir taştan yapılanlar değil, gönülden de yapılan putlar vardır. Önceliğimiz olan, kural koyan, bize yön veren....

Bizim gönlümüzdeki putun adı ne?

Seni ve beni İslam davasından uzaklaştıran ne?

Evlat sevgisi mi?

Rızık kaygısı mı?

Konfor alanının sakinliği ve sıcaklığı mı?

Okul telaşı, diploma yarışı mı?

Hangisi bizim imanımızı gölgede bırakıyor?

Hangisi yüreğimize yerleşmiş, bizi ağırlaştırıp yolumuzdan alıkoyuyor?

Hepimiz biliyoruz bir İbrahim daha gelmeyecek. Ama elimizde Onu anlatan kutsal kitabımız var.

O kitapta "Ben kulumun rızkına kefilim" diyen, inandığımız ve iman ettiğimiz Allah sözü var.

Üstelik bizi, “Evlatlarınız ve mallarınız sizi cihattan alıkoymasın" diye uyarıyor.

Ama biz ne yapıyoruz?

Gönlümüzün duvarlarını kalınlaştırıyor, ayetlere kulaklarımızı kapatıyor, duymamaya başlıyoruz.

Okuduklarımızı anlamıyoruz.

Rabbimiz, bizi bölünüp parçalanmayın diye uyarırken biz paramparça oluyoruz.

Adeta bakan körler, anlamayan sağırlar, algılamayan cahiller oluyoruz. Sonra, Rabbimiz “Umudunuzu yitirmeyin. Eğer inanıyorsanız, üstün gelecek olan sizsiniz” diyor.

Ama biz hâlâ “başaramayız, imkânsız, çok zor, çaresiziz” diyoruz.

Yüreğimizi umutsuzlukla solduran, bizi yolumuzdan alan putlarımız ne?

İbrahim'in, baltasıyla yüreğimizdeki putları kırdığımızda, yerine ayetten bir zırh, imandan bir temel, direnişten bir duruş, vahdetten bir birlik koymalıyız.

Ve, en çok da umut, umut, umut...

Sevgiyle yoğurup dağıtacağımız bir umut.

Bireyselleşmeyi yok edip, kardeşliği yeşerten bir umut...

Sınırları yerle bir eden ve merhametle bağlarımızı yenileyen bir umut...

Bu umutla “Ben” putunu kırmaya başladığımızda başaracağız.

Kendi hayatımız kadar, kardeşimizin derdine derman olduk mu diye dertlendiğimizde başaracağız.

Kaç kişinin sıkıntısını giderdik diye düşündüğümüzde.

Başkası için fedakarlık yapmayı göze alabildiğimizde.

Gönül kırmayı, ötekileştirmeyi, önemsememeyi, ben merkezci olmayı bırakabildiğimizde.

Birbirimizi sadece Allah rızası için sevdiğimizde.

Bir hedef için, bir dava için bir araya gelebildiğimizde.

Birbirimizin umudunu kırmadan, birbirimizin omzuna yaslanabildiğimizde başaracağız.

Hiçbir siyasi görüş, hiçbir cemaat, bize asıl hedefimizi unutturmadığında.

Birbirimizi sevmek için bahanelere gerek kalmadığında.

Türk olmak, Kürt olmak, başka bir ırk olmak değil — Müslüman olmak bizi biz yaptığında.

İslam Birliği sancağı altında buluştuğumuzda başaracağız.

Zulüm arşa yükselirken, biz hâlâ kayda değer bir şey yapmadıysak,

yüreğimizdeki o putları devirmenin zamanı çoktan gelmiştir.

Müslümanın bu dünyada konfor alanı yoktur. Hak ederse, ancak cennette olur.

“Siz sınanmadan cennete gideceğinizi mi sandınız?” diye soruyor Rabbimiz.

Sınav, rahatından vazgeçtiğinde başlar.

Ümmetin çocuğunu kendi çocuğun gibi gördüğünde…

Uykularını bölüp Gazze için, zulüm altındaki kardeşlerin için secdede gözyaşı döktüğünde…

Yüreğin "Ne yapabilirim?" derdi ile attığında başlar.

O an yüreğindeki putlar da teker teker devrilmeye başlar.

Dua edelim ki Rabbimiz bizi unutmuş olmasın.

Bize davasını, yolunu, kulluğu unutturmuş olmasın.

Öyleyse vay halimize...

Selam ve dua ile...

Ayşegül'den...