Çok Geç Olmadan

Yazmak istiyorum, uzun uzun yazmak... Nereden başlayacağımı bilemediğim halde!

Oysa düşünürken ve kızarken ne de çok şey vardı içimde...

“İnsanlar asla söyledikleri kadar meşgul değillerdir. İnsanların öncelikleri vardır ve bazen sıra sana gelmez.” Diyor P. Auster.

Okudukça beni yaralayan bu sözle mi başlasam, belki de bu sözle bitirmeliydim, onu da bilemiyorum.

Bazen, bilmekten daha güzel bilmemek. Açık bir kapı bırakmak, bilinçlenmek isteyen zihnine ya da ikna olmak isteyen yüreğine...

Bir şans daha vermek kendine, peşin hükümlü olmaktan vazgeçmek ve belki diye sarmak, sarılmak sevdiklerine...

Kendimden eminim, biliyorum ne çok sevdiğimi ama hiçbir zaman emin olamadığım, sevdiğim kadar seviliyor muyum? 

Kırılsam da, dökülsem de asla vazgeçemiyorum.

İşte böyle mevzu derin olunca boğulma ihtimali daha da artıyor ve insan hassasiyetlerinde istediği gibi kulaç atamıyor.

Ne bileyim, belki de kendi deryamda yüzecek kadar cesur değilim.

Yüzleşmekten korktuğum doğrular, etrafında dönüp durduğum dünyalar var.

Günlerce aramasını beklediğim ve aramadığı için üst üste defalarca aradığım ve hâlâ arayacağım insanlar var.

Onlar daha mı az seviyorlar benden, daha mı az özlüyorlar ya da sıra bana gelmiyor mu, bilmiyorum.

Sınırsız sevmenin fütursuzca bekleyişleri kalıyor boy veremediğim derinlerde...

Arıyorum, arıyorum, arıyorum.

Üzülmek de olsa sonucu, sitemimi dile getiriyorum bazen de...

Ne yaşıyorlar, bilmiyorum; nasıl bir dünya telaşı içindeler...

Bildiğim bir şey varsa, süresini bilmediğim bir ömür var önümde ve ben hayatımda değer verdiklerime zaman ayırmaya gayret ediyorum.

Beklemek istemesem de, elimde olmadan yine bekliyorum. “Gönül umduğuna küsermiş,” diyorum kendi kendime...

Ve küsebilmeyi bile güzelleştiriyorum içimde.

Bir gün süremiz dolduğunda, aramadıkları için ben değil, onlar pişman olacaklar, diyorum.

Konu asla yüzeysel, basit bir duygusallıktan ibaret değil!

Sosyal ağlarda fazlasıyla sosyalleşen insanlar olarak, gerçek bağlarda asosyal oluyoruz maalesef.

Kıymet verdiğimiz insanlara beş dakika zaman veremiyoruz.

Zamanla verecek bir şeyimiz de kalmıyor, kalmayacak da.

Önemlilerimizin önüne, önceliklerimiz geçtikçe kaybedeceğiz!

Sevdiklerimizin yüreğinde açacağımız en derin yara, kendimizden mahrum etmek olduğunu anlasak keşke...

Söyleseniz de, söylemeseniz de sizi duyup karşılık veremeyeceği o zamanlar gelmeden, ayrılık zamansız gelip almadan, arayalım sevdiklerimizi.

Ömür geçip giderken, bir yığın keşke kalmasın ardımızda.

Keşke dememek için en sevdiğimiz ve hep ertelediğimiz birini arayarak başlayalım.

“Seven sevdiğine sevdiğini söylesin” diyen bir peygamberin ümmeti olduğumuzu hatırlayalım ve hatırlatalım.

Haydi, uzun zamandır arayamadığımız birini arayıp “Seni Allah için seviyorum” sözleriyle saralım.

İnsan sevmenin büyük bir meziyet olduğunu, vefanın, hoşgörünün, merhametin, yardım sever olmanın bizim olmazsa olmazlarımız olduğunu hatırlayalım.

P. AUSTER ne derse desin, asla birbirimizi sevmekten vazgeçmeyelim.

Selam ve dua ile...