Âzâde...

Öyle anlar var ki yılların tecrübesine bedel diye düşündüren... Öyle haller var ki yaşamasan yarım kalacağını hissettiren... Nasip denen şeyi, yaşadım bir kez daha... Ne zamandır gözüme çarpan, bir çok öğrencime hediye ettiğim halde okumak nasip olmayan bir kitap vardı. KÜÇÜK PRENS " Antoine de Saint- Exupéry. Onu okudum dün akşam... Buda öyle küçük bir el kitabı işte, daha önce okusaydım keşke dedirten... İnsana bir çok kişisel gelişim kitabının vermediği mesajlar veren.. "Kendini yargılamak başkalarını yargılamaktan daha güçtür. Kendini yargılamayı başarabilirsen gerçek bir bilgesin demektir" işte bu paragrafı okuduğumda kendimi yargıladım, okumadığın bir kitabı başkalarına hediye etmek hiç hoş bir davranış değildi. Çok kızdım kendime, görünüşüne aldandığım ve okumadığım  için kızdım!.. Sahi insan ilişkileri de öyle degilmi, ön yargılarla kaçırdığımız kim bilir kaç yürek vardır... Bazı arkadaşlıklar, uzun uzun yıllarını alır, bazı dostluklar yürekten olur ve ...

"Sana son sözüm! Ben artık yokum. Sana ait olan bu yerde değil yalnızca. Hiç bir yerde ve yerinde yokum... Ben artık yokum." Ne büyük bir iddia, v arlık ve yokluk kişinin tercihine bağlı değil oysa!... Olduğumuz bir yürekten istesek gidebileceğimizi mi sanıyoruz?... Kaç duadayız nerden biliyoruz! Verilen bir nimet bu oysa, nankörlük ediyoruz... Gitmek isteyip gidemediğimiz ,kalmak isteyip kalmadığımız ne çok yer var. İşte tam olarak bunu idrak edememek bizim meselemiz, derdimiz... Bazı şeylerin varlığı ile bazı şeylerin yokluğuyla sınanıyoruz. "Bu kadar seviyor olsam da tahammül edeceğim bir şey değil. Kendimi ziyan etmem, ettirmem!"... d emek ne kolay!! Ne kadar ziyan olduğumuz nokta var, konu nefsimiz olunca. Uçurumun kenarındaki sözler bunlar. Muhatabını kör bıçakla kesmeye çalışmak. Ustaca sevdiğini söyleyenlerin, ustaca vedaları. Ziyan olan aslında arkada bıraktıkları... Gönlünden çok uzun zaman önce düşen yaprağı, ayak ucuyla ezme çabası... Bir rü...

Uzun yıllar önceydi demek belki de yeterli olmaz yazmaya başlamak için... Yolu yarılamış birinin uzun yılları yoktur ,uzun uzun yolları vardır... Uzun uzun yollar önceydi, annesine, babasına göre şirin bir kız çocuğu olan, güzel olan hatıraları unutmamak için sürekli tekrar eden ve güzellikler biriktirmenin hayatını güzelleştireceğine inanan bir kız çocuğu!.. Eskilerin ahh o eski zamanlar dediği devrin son mahsulü belki de ... 70 'lerin sancısından,  80'lerin darbesinden uzak... 90 ların naifliği ve umudu ile büyümüş, büyütülmüş belki de uyutulmuş, bir kız çocuğu!.. Küçük yerlerin, büyük yürekleri tarafından korunmuş, kollanmış... İnsanların birbirine zarar vereceğini sadece hikaye olarak dinlemiş,  hayal aleminin en büyük beyaz atlı kahramanı babası olan... Annesinin katı kurallarına dünden teslim olmuş, anneannesinin merhametli ellerinde büyümüş bir kız çocuğu... Anneannesinin saçlarını tararken anlattığı hikayeler sanki zihnine tarakla birlikte usul usul kazınmış.....

"İnsanın ruhundaki düğümleri çözmeden dilindeki düğümleri çözmeye imkan yoktur" diye bir söz okudum ve muhabbetimle başladım yazmaya... Düğüm çözmenin en güzel yolu muhabbet  etmektir herhalde ... İnsan muhabbet duyduğu insana gösterir , boğazına düğümleri, içine attığı dertleri ve her şeyi... İçimize atarız da, içimizden atamayız çoğu şeyi... Ne bilmektir, ne görmek, ne de duymaktır... Hissetmektir yüreğinde olan biteni ve hissettirmektir... Muhabbet gönülden gönüle kurulan bir yol bence... Klavuzu samimiyet olan, İnişli çıkışlı, incecik bir yol , sabırla ve hoş görüyle alınan... Hoş gördüğünde başlayacak bir mektup bazen, hoş bulduğunda dökülecek kelâmdır dilinden... Bazen kafiyeleri uymayan uzunca bir şiir ... Bir ezgi, bir naat, bir yanık türkü bazen... Muhabbet yüreğe düşen bir eşk, filiz, toprağa düşmüş bir tohum... Rahmetin yağmasını bekleyen bir  başak, yedi veren danelere gebe... Hava gibi, su gibi ,aş gibi , Sevda gibi, aşk gibi muhabbet de ihtiyacı va...

Biraz kendimden bahsedeyim sana diye düşündüm... Belkide hayatımda beni benden iyi tanıyan biri varsa o da sensin! Öyle geliyor yüreğime,  beni benden iyi bilen, beni benden daha çok seven, düşünen. İnsan kendini aynaya baktıkça görüyor ama sevdiği yüreğinin sahibi olan, muhabbetinde huzur bulduğu kişiler her daim, baktığında görür ve hisseder. Evet ben ah ben! Kendi söküğünü dikemeyen terzi... Gel - gitlerin ev sahibi... Yolunu kaybetme korkusu yaşayan bir kör misali... Ruh hali, kalabalıklar içindeki karanlık, karanlıkta ki yalnızlık. Zaman zaman yalnızlığımda ki gel gitlere rağmen, kendi yarama merhem bulamaya çalışan ben. Şifalı ellerine teslim olmak son çarem... Öyle bir hüzün çöküyor ki içime aniden anlatması zor... Bütün dünyanın acılarını hissediyorum, her atışında kalbimde... Elimi atmasam da kalbime hissediyorum sıcaklığını, bir hüzün ülkesi, kimi zaman aç kalmış Afrikalı bir çocuğun sesi... Sonra göz göze geldiğim mendil satan Suriyeli kızın bakışındaki sorgu, nede...