Ahh Vedalar...

"Sana son sözüm!
Ben artık yokum. Sana ait olan bu yerde değil yalnızca. Hiç bir yerde ve yerinde yokum...
Ben artık yokum."

Ne büyük bir iddia, varlık ve yokluk kişinin tercihine bağlı değil oysa!...

Olduğumuz bir yürekten istesek gidebileceğimizi mi sanıyoruz?...
Kaç duadayız nerden biliyoruz!
Verilen bir nimet bu oysa, nankörlük ediyoruz...

Gitmek isteyip gidemediğimiz ,kalmak isteyip kalmadığımız ne çok yer var.
İşte tam olarak bunu idrak edememek bizim meselemiz, derdimiz...

Bazı şeylerin varlığı ile bazı şeylerin yokluğuyla sınanıyoruz.

"Bu kadar seviyor olsam da tahammül edeceğim bir şey değil. Kendimi ziyan etmem, ettirmem!"... demek ne kolay!!
Ne kadar ziyan olduğumuz nokta var, konu nefsimiz olunca.

Uçurumun kenarındaki sözler bunlar.
Muhatabını kör bıçakla kesmeye çalışmak.

Ustaca sevdiğini söyleyenlerin, ustaca vedaları.
Ziyan olan aslında arkada bıraktıkları...
Gönlünden çok uzun zaman önce düşen yaprağı, ayak ucuyla ezme çabası...
Bir rüzgarlık canı kalmış bir taç yapraklı gülün, yapraklarına vedası...

Hayatımızdaki vedaları düşünelim diye yazdım bunları, kaç veda kaldırdı tabutsuz, yüreğimizden, aklımız...
Kaç sevdayı kefenlemeden gömdük içimize...

Kaç uçurumun kenarından kurtardı Rabbimiz bizi ve biz hala uçma hayali kuruyoruz, olmayan kanatlarımızla...

Güzel başlayan şeyleri güzel bitirme çabası olmalıydı hayat gayemiz.

Iki günlük dünyada ömürlük sevdalar yaşama derdinde olmamalıydık. 
Arkada bırakılan gönüllerin göz yaşları mutluluktan olmalıydı.

Söyleyeceğimiz son sözler söyleyemediklerimiz.
İyi ki varsın diye başlayan cümleler heba olmamalıydı dillerde!..

Ahh vedalar!
Vedalar bildiğim şeyler değildir.

Henüz  büyük kayıplar yaşamadım hayatımda ve kırmamak için kırıldım, hiç heba olduğumu düşünmedim.

Severken bütün heyecanımla ve varlığımla sevdim.
Gönüllü hebalik benim ki, helallik istemeye gerek yok!..

Veda, vefalı insanların işidir diye yazmıştım bir zamanlar.
Vefasızlıklarla gömmeyin sevdiklerinizi ,boğmayın dalgalarınız arasında, nefessiz kalan bu yürekleri.

Hiç bir şey yapamıyorsanız Allah'a ısmarlayın!
Selametle uğurlayın, bırakın hoşçakalsınlar.

Su dökmeseniz de  olur arkasından, gelmesini istemiyorsanız.

Ama sahte göz yaşları ile açtığınız mezarlara, umut çiçekleri ekmeyin!..

Ayşegül'den...