Acılara Gönüllüydüm Ben

Olmasını istediğim birçok umut biriktirdim avuçlarımda,
Sevgiyle dokunan ellerine bırakmak için.
Duydugum vaatlere, şahit olduğum imkânsızlıklara rağmen,
Aldığım yaralara sarıldım.
Kurduğum hayallerle akladım sevdamı
Ve anladım: sabrım şifamdı.
Belki de varoluş sebebim bundandı. 

Acılarla büyüttüğüm umutlarım gerçek geliyor bana.
Hayal hanemin avlusunda boy vermiyor günebakanlar,
Gecemi aydınlatmıyor dolunay,
Menekşeler açılmıyor gün yüzü görmemiş camlarımda.
Herşeye ragmen özgürlüğe heves ediyordu kafesteki kuşlarım.
Her seferinde yeniden, yeniden, yeniden...
Bunca yıl dolunaydan çaldığım ışıklarla
Aydınlattım karanlık yanlarımı.
Her gece kandilleri yaktın yüreğimde,
Şiirler, türküler ve kavgalar eşliğinde.
Sevdam sabrım oldu.
Özledikçe kendime daha sıkı sarıldım.

Ben acılara gönüllü olmayı seçtim.
Kirlenmemek için kendimden geçtim.
Gizleyerek büyüttüm umutlarımı.
En uzak yollardan geldim...
Her uzaklık bir mahpushane avlusuydu;
Voltamı sana gelebilmek icin attım.
Sevgiyle dokunan avuçlarından su içebilmekti muradım...

Günebakanların sarısını özledim ben...
Ve menekşelerin morunu

Lisanını öğrenmek için çok çabaladım hasretin...
Yaşamak bir umut oluyordu
Kucaklaşmak özgürlük.
Ve gözlerinde gözlerimi görmek..

Belkide varoluş sebebimiz buydu...

Özgürlüğe boyadım saksımdaki yapma çiçekleri.
Duyduğumda en acıklı nağıtlarda, gizledim gözyaşlarımı.
Emin oldum: hayat veren sebepsiz sevdirmemişti.

Sebebim...
Sabrım, sadrım, nefesim ve acılarım...
Attım tüm yapma sevgileri, yüreğime sadece aşkı fideledim.
Bildim ne halde olursam olayım,
Tüm varlığımla, var edenin elindeydim.

Ayşegül Duran