Bir Vardan Bir Yoka

Ömrümüzün bazı sancılı  geçişleri, bitmeyecek sandığımız uzun gecelerin, olmayacak sabahları gibidir.

Çaresizliğimizi iliklerimize kadar hissettiğimizde, vazgeçmek isteyip geçemediğimizde, nefesimiz kesildiğinde ve düşünemez hale geldiğimizde...

Ah o uzun gecelerin olmaz zannettiğimiz  sabahları...

Sararmış, solmuş yapraklara inat, kırılmış ama kopamamış dal misali...

Son direnişi yaşadığımız anlar. Kişiliğimizin bedenimizde tezahür ettiği ve kendini kabul ettirdiği zamanlar. Zaman zaman direnmiş olmak ve sonrasındaki vazgeçmişlik. Kimi zaman da nereye gideceğini bilememe hâli.

Bu çalkantılı ruh hali ile gitme isteği ağır bastığı halde, gidememe çaresizliği.

Çoğalmak isterken, ruhunu saran tükenmişlik hali.

Bilmediğimiz yollarda, el yordamıyla yol almak oluyor işte o vakit hayat...

Hissettiklerimiz dönüm noktaları  oluyor ve olmaya devam ediyor.

Tam olarak böyle hayat, bazen elimizde kalıyor tutunduğumuz dallar, güvendiğimiz dağlara karlar yağıyor.

Hep bir bahar yaşamak istese de içimiz, bazı zamanlar bu mümkün olmuyor.  

Dünya bu ya, yazlarımız da, güzlerimiz de oluyor. Kışlarımız da, zemherimiz de... 

Cefalarımız, cezalarımız, vedalarımız oluyor kimi zaman...

Sonbahara meylediyor bir yanımız.

Yolu yarıladığımızda ellerimiz takvim yapraklarını koparmaya daha ağır varıyor.

Bunlar dünyanın gerçekleri, istesek de, istemesek de yaşıyoruz. Yeri doldurulamayan ayrılıklar çalıyor kapımızı, bilmediğimiz yerden sınanıyoruz. İmtihan bu ağlıyoruz, avunuyoruz. Kabullendikçe kabuk bağlıyor yaralarımız.

Kul olduğumuzu, çaresizliğimizi, sabretmeyi öğreniyoruz canımız yana yana.

Ve sığınağımız Rabbimiz oluyor bütün zorluklarda…

Dünyamızdan âzâde olan insanlarla, cennette kavuşacağımıza inancımız ayakta tutuyor bizi.

Gidenlerin yeri dolmuyor elbet ve bazı yokluklar, yersiz yurtsuz koyuyor.

Kabul ederek yaşıyoruz ve yaşamak uzayıp giden bir yol oluyor. Daha bir sakin adımlar atıyoruz, hislerimiz derinleşiyor zamanla...

Olgunlaştıkça, dünyanın meşakkatlerine bazen kör, bazen sağır, bazen ağır aksak, çoğu zaman da tebessümle bakıyoruz.

Bizi oradan oraya savuran rüzgarların bir sebebi olduğunu işte o zaman anlıyoruz. 

Yüreğimiz yumuşuyor, her acıda, ayrılıkta ve mutlulukta. Gözyaşlarımıza söz geçiremiyoruz. Duygularımız daha çabuk ıslatıyor gözlerimizi, saklamaktan vazgeçiyoruz.

Yaşadığımız her şeyin bizi biz yapan yaşanmışlık olduğunu, olanın da, olmayanın da bizim için hayır olduğunu anlıyoruz.

Özlemini duyduğumuz, yoksun olduğumuz muhabbetleri unutmuyoruz elbette. Vakitsiz ayrılıkların acısı ilk gün gibi kalmıyor ve dayanamam zannederken, sabrın ne büyük bir nimet olduğunu anlıyoruz. 

Hayat devam ediyor ve gülmek de oluyor, ağlamak da...

Üşüdüğümüzü hissettiğimizde yeni bir mevsim sunuyor Rabbimiz baharın habercisi olan.

Yağan karlar, doğan güneşle beraber can veriyor çatlamış toprağımıza.

Her kırılan dalımızdan, yeni filizler fışkırıyor.

Yaşananların tesadüf olmadığının ve bu tevafukların bizim hikayemizin yazılmasındaki öneminin farkına varıyoruz.

Yaşamış olduğumuz her şey hikayemizin bir parçası....

Unutmak istemediğimiz güzel hatıraları yad ediyoruz.

Yad ettiğimiz yaşanmışlıklar, hayatımızı daha da güzelleştiriyor.

İşte bu, kendi menkıbemizi anlamamız oluyor.

Ve tamamlamamız.

Aslında, bir yoktan bir vara yol almamız.

Ayşegül'den...

Ayşegül Duran