Öğreten Öğretmen Olmak

 “Büyüyünce ne olmak istersin?”sorusuna büyüdüğümde verdiğim cevap yine aynı: Öğreten olmak istiyorum.

Bu isteği yüreğime düşüren kişilerden bahsetmek istedim bu yazımda sizlere. Küçük yerin büyük insanlarından, hatta benim küçük dünyamın büyülü insanlarından.
Hani gördüğünüzde gayriihtiyari yüzünüze bir tebessüm yayılır ya,  huzur denildiğinde, güven denildiğinde aklınıza gelen isimler vardır ya hani… Hayatınızda bulunduğu süreden ziyade, hayatınıza kattığı güzellikler yaşadığınız sürece devam eder ya hani…
İşte o insanlara denk geldiğimde, büyük denmeyecek kadar küçüktüm.
Ortaokul yıllarında ilçedeki okulumuza biri din kültürü ve ahlâk bilgisi, biri tarih öğretmeni olan karı koca, iki güzel insan atanmıştı.
Onlar için belki bir sürgün göreviydi burası ama bizim için yüreğimize yakılan nevruz ateşiydi.
Eğitimcilerin; bir insanın şekillenmesinde, donanımlı olmasında, karakterinin oluşmasında ailesi kadar önemli bir rol oynadığına birebir şahit olmuştum.
Öğretmenlerimiz hepimizin rol modelleri olmuştu.
Ezberlediğim İstiklal Marşı’ndan sonra beni sarsan, kendime ve ecdadıma duyduğum hasreti,  saygıyı, muhabbeti yüreğimde körükleyen bir tarih öğretmeniydi Yavuz öğretmenim.
Kendi bildiği doğruları yaşayan ve yaşatmak için birçok sebebi olan, yaşadığı sürece geçmişini geleceğinde taşıyan bir tarih öğretmeni...
İlk dersimizde okuduğu şu dizeler bağırarak söylenir hâlâ içimde:
"Evini yönetirken zorlanan ilerici / Üç kıtaya hükmeden ecdadın mı gerici?" Bize kim olduğumuzu hatırlatan bir öğretmen, bir  öğreticiydi. Bizim ve bizim dönemin başına gelecek en iyi tarih öğretmeniydi o.
İlk defa bu derslere branş öğretmenleri giriyordu. Diğer derslerden İngilizce dersine fizikçi, vatandaşlık dersine rehberlikçi, beden eğitimi dersine matematikçi giriyordu. Resim ve müzik dersine genelde giren bile olmazdı.
Ondandır söylemekten çok dinlemeyi sevmelerim belki de...
İlk defa tarih dersine tarih öğretmeni, din kültürü ve ahlâk bilgisi dersine de o bölümün öğretmeni gelmişti.
Nasıl anlatırsam anlatayım eksik kalır.
Din kültürü öğretmeni olduğu için mi bu ders böyle güzeldi, yoksa bu dersin öğretmeni, o olduğu için mi?
Öğretmenimiz tam manasıyla bir hanımefendi idi.
Başörtüsünün bizim için bir tarz değil, Allah’ın bir ayeti, farz olduğunu söylemeden gösteren bir hanımdı. Yumuşak huylu, nahif davranışlı, sakin ve sabırlı bir insandı. Tevazu sahibi bir insandı.
Birçok ayetin vuku bulmuş haliydi.
Bize Allah'ın ayetlerini ezberletmek yerine hayatımıza yerleştirmeyi öğretmişti. Hep beraber namaz kıldığımız anları hatırlıyorum. Dualarıma zulmedilen coğrafyaların mazlum çocuklarını o zaman almıştım.
Öğretmenliğin sadece kitaplardaki bilgileri aktarmak olmadığını öğrenmiştim onlardan.
Karakter olarak birbirlerine benzemeyen bu iki güzel insan, bizlere o dersleri konu olarak değil, yaşam biçimi olarak anlattı, birbirine hiç benzemeseler de birbirini tamamlayan iki güzel insandı.
Başörtüm sebebiyle bayram gösterilerine katılamadığımda beni hoş görmeleri için, hocalara rica etmişlerdi.
Ağladığımızda yanımızda olan, anne şefkati ile bize hakkı ve sabrı tavsiye eden güzel yürekli kadın...
Bizi koruyan kollayan baba merhameti ile doğruya yönlendiren adam...
Onlar ufkumuzu aydınlatan güzel insanlardı.
Başımıza ve gönlümüze düşmüş birer cemreydi.
Mezun olduktan sonra, okulumu her ziyaret  ettiğimde gözüm daima tarih öğretmenimizin babacan ve vakur hâlini, din kültürü öğretmenimizin anaç ve merhametli bakışlarını arıyordu.
Gitmiş olduklarını kabullenmek hiç kolay olmadı, ama biliyorum ki ülkemin başka okullarında başka gençlerin yüreklerine dokunacaklar.
Onlar gibi öğretmen olmayı çok istedim.
Aradan bunca yıl geçmesine rağmen hâlâ böyle güzel anılmak, sevilmek her insana nasip olmaz. Böyle güzel öğretmenlere denk gelmek tabi ki nasip işi.
Büyüdüm ve anlıyorum ki öğretmenlerimin düsturu "Bir yıl sonrasını düşünüyorsanız tohum ekin, on yıl sonrasını düşünüyorsanız fidan dikin, yüz yıl sonrasını düşünüyorsanız insan yetiştirin" sözünü hayata geçirmekti.
Çok hata yaparak yaşanacak yılları huzur içinde en az kayıp ile atlatmamızı sağlayan ve şu anki duruşumuzun temel taşlarını koyan iki güzel insan...
Doğru mesleği seçmiş insanlardı onlar, hem kendi hayatlarında mutlu oluyorlardı, hem de dokundukları hayatlara umut aşılıyorlardı.
Sevgi ve emek ile yapılan her işin sonucu hayatı güzelleştirecek güçte oluyor. Hayatımızdaki bu güzel insanların var olması geleceğe dair umutlarımı artırıyor.
Yıllar geçmiş olsa da üzerinden, dün gibi hatırladığım bu güzel insanları bugün de güzelliklerle yad ediyorum.
Ben de böyle güzellikler yasamak ve yaşatmak için yine çok sevdiğim bir hocamın sözünü kendime düstur ediniyorum.
”Bir çiçekle bahar olmaz, ama her bahar bir çiçekle başlar.”
Baharı getirecek çiçekleri yetiştiren öğretmenlerden olmak istiyorum.
Selam üzerinize olsun, selamet üzere olun istiyorum.

Ayşegül'den...