Bizim Çocukluğumuz

Biz yaşamı ıskalamadan büyüyen ve oynamayı bilen çocuklardık.
Oyunlarımız vardı, her biri diğerinden daha eğlenceli. Saklambaç, körebe,  yakartop, beştaş, seksek, can, bilye, elim sende...

Sokaklarımız dardı ama yürekleri geniş komşularımız vardı.
Her şeye inat yaşama sevincimiz doldururdu sokakları. Kimsenin kimseye hava atma, caka satma çabası yoktu.

Oyunlar kurulur, her gelen kabul edilir ebe diye isimlendirilirdi.  Dışlamak, oyun dışı kalmak yoktu!. Birlikte olmanın güzelliğini birebir uygulamalı öğrendik.

Hiç bıkmadan uçurtma yarışları yapardık, dar ve kaldırımsız yollarda.
Pek uçamazdı uçurtmalarımız, her defasında elektrik direklerine takılıp kalırdı bakışlarımız arasında.
Her şeye rağmen uçsuz bucaksız gökyüzü ile buluşturma hayalleri kuran çocuklardık biz.

Yaşamak basitti o zamanlar ve olması gerektiği gibiydi.
Yazın toz,  kışın kar , bahar da çamur olurdu sokaklarımızda.
Balkonları süsleyen sardunyalar ilk baharın habercisiydi.

Hiç bir çiçeğe arsız denmezdi ve birbirinden çiçek çitili alınır, pişirilen yemekten bir kap komşuya verilirdi.
Kimse kimsenin kusurunu aramazdı çünkü herkes kusurunu farkındaydı.
Hiç kimse mükemmeli oynama derdinde değildi.

Dar sokakların bitmeyen çocuk seslerinden rahatsız olan yaşlıları bastonla kovalar, korku içinde kaçışan çocuklar yine aynı evin çıkmaz sokağında buluşurdu.

Kar yağdığında bizim mahallede, kardan koltuk, kardan sehpa yapardık. Islanana kadar oturur misafir ağırladık...
Misafirin bereket oldugunu ta ozamandan anladık...
Annemizin ıskalamadan atacağı terliği bildiğimiz halde ıslanırdık.

Eve soba başına gelesiye üşüdüğümüzü anlamazdık.
Eve girdiğimizde sıcakla buluşan ellerimizi görmediğimiz onlarca karınca ısırırdı.

Ne kadar çizmelerimiz delik, üstlerimiz yamalı olsada!
Yüreğimizi ısıtan arkadaşlıklarımız vardı.

Bir kışı bir ayakkabı ile geçirirdik, kimse kimsenin yokluğu ile alay etmezdi. Yokluk vardı ama yoksulluk yoktu!

Kanaatin en büyük zenginlik olduğunu her gece bir hikaye ile anlatan dedelerimiz, ninelerimiz vardı!.
O zaman ya  huzur evleri yoktu, ya da evlatlar anne babayı böyle yüksünmüyordu!

Dar sokakların,  kaldırımsız yolların, bayramdan bayrama ayakkabı alınan ve her bayram kapı kapı şeker toplayan çocuklarıydık biz...

Hiç birimizin kendine ait odası olmadı.  Hep beraber yatar, hep birlikte kalkardık.  Ders çalış diyende olmazdı üstelik. Öğretmenlerimiz ödev vermez ögretirdi.
Ezber yapmaktan daha önemliydi erdemli olmak.
Sınavdan pekiyi almaktan daha değerliydi iyi kalmak.

Büyükler sayılır, küçükler sevilirdi. Selamsız ve kelamsız kimse gelip , geçmezdi.
Fakiri zengini yoktu bizim mahallenin,
olan, olmayanla paylaşılırdı.
Bakkallar vardı ve veresiye defterleri, her ay ödenir, ödendiğin de daha fazla borç edilirdi.
Kimse kimseden yemin istemezdi çünkü herkes birbirinden emindi.

Böyle güzel mahallelerde yetişen ve uçurtma uçurtma sevdası ile büyüyen çocuklardık biz .

Özlenen güzel bir geçmişiniz varsa, geçmeyen güzellikler içinizde yaşamaya devam eder.

Bir nesne olsam herhalde u/mutlu bir çocuğun elinde uçurtma olmak isterdim.
Bir çiçek olsam, köyüne özlem duyan bir evin balkonunda yetişen
dağ sümbülü olmak isterdim.
His olsam; hasret,  duyu olsam; koku, düş olsam; özlenen yar olmak isterdim.

Ve mümkün olsa, dar sokakların geniş yürekli çocuklarının alnından öpmek isterdim.

Ayşegül'den...