Belki Eylül belkide Kasımdı...

Tam olarak tarihini hatırlayamadığım ama hatıralarım da yer alan bir anı...

Güllerin son yapraklarını hüzünle yere bıraktığı, yeşilin sarıya çaldığı, biraz kırgın, biraz bitkin güz ayları...
Belki Eylül belkide Kasımdı...

Goncasına şahit olduğum, öbek öbek açan, mis kokular saçan o güllerin, her renginin ayrı tonları ve tomurcukları, vazgeçmişti açma sevdasından...

Bağbozumu vaktinden daha hüzünlüydü, gül bozumu vakitleri...

Kimileri sonbahar deyordu, kimileri güz, ben hüzün mevsimi diyordum!

Benim her gün itinayla kuruyan yapraklarını kopardığım güllerin, o gün babam bakımını yapacak sanmıştım.
Güllerle ilgilenmeyi çok severdi babam, hatta bana sevdiren de oydu.

Babamın işi bittiginde ördüğüm son manzara hiçte tahmin ettiğim gibi değildi, kocaman gül ağacı küçücük bir kaç dal kalmıştı.
Hayretimi, halimden  okumuştu babam "korkma ben onları budadım, seneye daha güçlü ve güzel olacaklar " demişti.

Öldü güzelim güller dedim, kim  olsa bu kadar budanıp atılmaya küser birdaha açmazdı diye düşündüm.

O an anlamamıştım babamı; "bu onların iyiliği için" demişti. Bu  nasıl olabilirdi? Bunun neresi iyilikti...
Buna dair küçücük bir umudum dahi yoktu içimde.

Koca bir kış geçmişti  çıplak dalların üzerinden,  kar altında aylarca kalmıştı öylece...
Kim bilir belki de karlar yaralarını sarmıştı bilmiyorum.

Ama hiç unutmuyorum o güllerin, baharda  yeniden yaprak bürümüştü dallarını ve domur domur oldu goncaları.
Bir önceki seneden daha güzel güllere durmuştu. Babam haklıydı!

Ozaman anlamıştım başımıza gelen bazı olumsuz görünen olaylar, aslında olgunlaşmamız için yaşamamız gerekenlerdi.
Hiçbir yaşanmışlık için keşke denmemeliydi insan.

Şimdi düşünüyorum da, hayatımızda da budanması gereken dallarımız var belki de.
Bizim için kabullenmesi zor olan şeyler daha güzel günlerde, daha güzel güller açmamız içindir.

İnsanoğlu da böyle bir nevi usta bir elin, halden anlayan bir dilin, yormayan bir  yoldaşın yüreğine düşmeli...
Daha güzel günlere, yeni ufuklara bakmasına sebep olacak...

Nasıl ki odunun köz olması için alev alması.
Güneşin her sabah doğması için   önce batması.
Kardan önce, soğuğun bulutları sarması.
Ve güzün güllerin budanması gerekiyor.

İşte öyle bir şey...
Seni sen yapan her şey...

Ayşegül'den...