İçimden yüzlerine karşı sustum...

Hayatta yaptığınız en iyi şeyi sormuyorum size, hayatta size en iyi gelen şeyi soruyorum.

Konuşmak mı, düşünmek mi, yürümek mi , birinin sizi anlaması için olanca enerjinizi tüketmek mi?..
Kek yapmak, karnınız ağrıyana kadar çikolata yemek ya da herşeyi uykuya teslim etmek mi?

Ben anlaşılamadığımı anladığımdan bu yana yazıyorum, ya da yazmayı keşfettiğimden bu yana susuyorum.

Kendimi konuşarak ifade edemediğim için beni yazmaya iten, tüm sevdiklerime teşekkür ediyorum...

Hayatımı hep birilerini mutlu etmek, kimi zaman alkışlanmak,  kimi zaman takdir almak ve sonzamanlar da dua almak için harcadım.
Annemin en akıllı, babamın en  itâatkâr kızı, kardeşlerimin en anlayışlı ablası, evlatlarımın en fedakâr  annesi ve eşimin sessiz, huzur veren eşi olmak için harcadım bütün enerjimi, oldu mu bilmiyorum.
Ama ben olmadım!
Ben, ben olamadım!

Onların istediğini olma çabasından, ben ne istiyorum diye sormadım, soramadım!...

Olan sadece daha çok susmak ve sabretmekti benim için.
Bazen ağlayıp kendi içimden yüzlerine karşı, "Hayır bence bu doğru değil", ya da "ben öyle düşünmüyorum", ya da,"bunda bir yanlış yok" demek yerine  bana iyi gelen bir köşeye çekilip kendimi kelimelerle ifade etmeye çalışmak, yazmak oldu...
Yazdığımda canımın daha az yandığını hissettim, sustuklarım yazdıklarımın içindeydi ve yazdıkça hafifledim.

Yazmak benim için nefes almak.
Kuramadığım devrik cümlelerin altında ezilme pahasına yazmak...
Ne olur benim yüklemim sonda olsa, veyahut  olmasa ne olur?
Yinemi yanlış anlaşılırım?
Sevginizden mahrum mu bırakırsınız beni?

Hayatınızda bir duvar vazifesi mi yaparim, yok mu sayarsınız beni?

Ben var olduğumu düşünmüyorken üstelik...

Yanlış yaptım, ta en başından yanlış yaptım.
Ve anladım; insanları anlık mutlu etmek yerine, ruhumun sahibini, ruhumu bedenine emanet verenin ne istediğini düşünmek önemliydi.

Hayatımdaki herkes bir zaman sonra beni bir sebepten veya bir şekilde terk ettiğinde asıl beni hiç yalnız bırakmayan, yaptığım her hatayı hemen silmeye hazırlanan ve asla beni hatalarımla yargılamayan  Rabbimin rızası önemliydi.

Bilemedim, mutlu olmanın mutlu etmekle olacağını düşündüm.
Mutlu da ettim ve mutluyken verdikleri güzel kırıntılarla doyurmaya çalıştım ruhumu.

Oysa doymak sadece O'nu anmakla, O'nun rızasını varmakla olurdu.

Bilemedim, en büyük yanlışım yaratılmışları mutlu etmek için çabalamak olduğunu...

Bu gece benim için bir dönüm noktası...
Takıldığım hatalarımdan yara almadan , sendeleyip düşmeden kendime geleceğim bir gece ve yazmak için yaratılmış bir ruh var içimde.

Konuşmak isteyen insanı nasıl susturamazsanız.
Ağlayan insanı nasıl avutamazsanız.
Yazmak isteyen insanın da elinden kalemini, yüreğinden kelamını alamazsınız.

Yazacağım...

İçimdeki çorba olmuş kelimeleri bir umutla ısıtıp sunacağım gönül soframda ve sevdiğim herkes davetlim olacak oraya.
Muhabbetimi sevenler kaşık sallayacak çorbaya.
Maksat doyurmak değil maksat muhabbet kurmak...

Yazmak bana iyi geliyor ve dilerim okumak da sana iyi gelir.
Bir gecenin olmaz zannettiğim sabahları da olacak ve daha bi çok sabaha uyanacağım.
Yeniden doğan güneş, Rabbimin bana rızasını kazanmak için lütfettiği bir gün olacak.

Güzel günler size gelmez , siz ona gidin ya da gelin beraber gidelim.

Ayşegül' den...