Bir Dönüm Noktası

İnsanın hayatında dönüm noktaları vardır, bilirsiniz. Bu dönüm noktaları bazen o an hissedilir, bazen hayatına yön vermiştir ama yıllar sonra hissedersin. İşte benim hayatımdaki ilk dönüm noktalarından birini yıllar sonra hissetmiş olmamın mutluluğunu buruk da olsa yaşıyorum. 

Sanırım 9-10 yaşlarındaydım. O yıl ramazan ayı yaz mevsimine denk gelmişti ve ben, önceki yılları tam hatırlayamasam da, o yıl ramazan ayının tamamında oruç tutmuştum. Hatta tüm teravih namazlarını kılmış ve Kur›an hatmini anneannemle birlikte tamamlamıştım. Allah rahmet etsin, anneannemin bizde emeği çoktur. Ona dair güzel anılar hatırlıyorum. Neredeyse her gece kalkar, salonumuzu aydınlatan sokak lambasının camdan sızan ışığında namaz kılardı. Sessiz ama duyulacak şekilde af diler, dua ederdi. 

O yaz anneannemle teravihe ve mukabeleye beraber gidiyorduk. Yürürken zorlandığı için beni baston olarak kullanıyordu sanırım. O zamanlar Kur›an okumayı bilmiyordum ama dinlemenin de okumak kadar sevap olduğunu öğrenmiştim. Mahallemizin camisine başka bir vilayetten sürgün olarak bir hoca gelmişti. Hocanın gelmesiyle önce camide, sonra cemaatte, sonra da camiye gelen cemaatin evlerinde küçük, kalıcı, devrim niteliğinde değişiklikler olmuştu. O zamanlar pek akıl erdiremesem de bu değişime, şimdi düşündüğümde zihnimde tüm taşlar yerine oturuyor. Evet İşte o, hayatıma, hatta hayatımıza yön veren bir müslümandı. 

Yüzünü uzaktan görmüştüm. Perdeler arkasından dinlemek nasip olmuştu. Her okunan cüzden sonra, mealini okuyor, tefsirini yapıyor ve ekliyordu: «Sakın Mehmet Hoca böyle dedi demeyin! Bunlar benim değil, Rabb’imizin sözleri. Sizler de duyduklarınızı anlatmakla mesulsünüz.» demişti. Her sohbetten sonra uzun uzun tefekkür etmemize sebep oluyordu. Rabb’imizin gönderdiği kitabı sadece okuyup bırakmak değil, hayatının mihenk taşı haline getirmek gerektiğini hem söylüyor, hem de yaşıyordu. Mahallede ki annelerimiz sohbet sonrası mendil şeklinde yemeni bağlamayı bırakmıştı. Sokak ortasında ayaküstü dedikodu yapmayı da. Sabah namazını kılmayanlar bile uyanır olmuştu, ezan öncesi yanık yanık okunan selâ sesine. Hissediliyordu hocanın sesinden bazen ağlamaklı olduğu. 

Hocanın eşini ve kızlarını da hatırlıyorum. Mütevazi, alçakgönüllü, mütebessim çehreleri vardı. Bize merhametle bakarlar ve bize kur’an dersi verirlerdi. O gün öğrendim gönüllü çalışmanın ne demek olduğunu.

Gördüğümde de imrenmiştim her hallerine. Hatta onlara özenerek annemin başörtülerinden birini takmıştım ve bir daha hiç çıkarmadım, elhamdülillah. 

Sohbetin birinde de şöyle söylemişti hoca «Fitne olarak evlerinizin baş köşesine koyduğunuz televizyon yeterli. İzlediğiniz diziler gözlerinizin nurunu söndürüyor, çocuklarınızın ahlakını bozuyor. Bu beladan, fitneden ailenizi kurtarın.” Diye devam eden sohbet sonunda annemin ağlamaklı halde eve gelip damdaki anteni yere attığını çok net hatırlıyorum. Yaz dönüşü evimizdeki bu değişim bizim derslerimize ve notlarımıza olumlu yansımıştı.

Sonrasında diz altı etekler, dirseklerine kadar açık olan kollar, başörtüsünden kâkülleri çıkan kadınlar tam anlamıyla tesettüre girmişlerdi. Hatta annem çarşafa bile girmişti. Kimse zorlamadı, tehdit etmedi, kimse şart koşmadı. Kutsal diyerek raflara kaldırılan Kur›anların tozlarıyla birlikte bizinde tozlarımız alınmıştı. Bir Kur’an öğrenme seferberliği başlamıştı mahallemizde. O yaz Bizim evden hem annem, hem ben, hem kardeşlerim öğrenmiştik kur’an okumayı.

Öyle bir yaz geçirmiştik işte...

Her anlamda dopdolu bir yaz. O zamana kadar 3-5 safı geçmezken camii cemaati, camii bahçesine kadar namaz kılmak için gelen insanlarla dolmuştu. 

O Ramazan ayına ait benim hatırımda kalan bir de koku vardı. Ayrı bir kapıdan, ince küçük bir merdivenden çıkılıyordu hanımlar bölümüne. Sanki her basamağına amber kokusu sürülmüştü. İnsana huzur veriyor ve huzura davet ediyordu bu koku...

Mehmet hoca beş yıl kadar bizim orada kaldı ve sonra bazı nasipsiz kişilerin şikayeti üzerine başka bir vilayete sürgün edildi. O vakit çok üzülmüştük ama şimdi gittiği yerdeki insanların da illa ki ihtiyacı vardır diye düşünüyorum. 

Şimdi anlıyorum ki mesleğin ne olursa olsun, niyetin Allah rızası ise, yaptığı iş insana kolay oluyor. Ve Allah, yaptığından razı oluyorsa o insanı kullarına sevdiriyor. Herkes hocayı sevdi diyemem, nasibi olan nasiplendi ancak...

Herhalde hayata dokunmak böyle bir şey olmalı. Kendini bir amaç uğruna adamak.

Müslüman da böyle olmalı, gittiği yer nasıl olursa olsun, orada mihenk taşı olabilmeli. Güzele dönüştürmeli çevreyi, dokunduğu her şeyi güzelleştirmeli. Pro-aktif olmalı, üretmeli, verilen görevi en güzel şekilde yerine getirmeli. Bugünü en iyi şekilde değerlendirirken, yarının planını yapmalı. Yarından daima umutlu olmalı... Var gücü ile çalışmalı. Ekebildiği tohumları özenle ekmeli yüreklere...

Hakkı ve hakikati hem hal diliyle, hem de kal diliyle haykırmalı. Bir amaç, bir dava, bir dert edinmeli kendine. Birileri için dönüm noktası olma gayretinde olmalı. Ne yapıyorsa Allah’ın rızasını kazanmak için yapmalı.

Benim çocukluğumda hayatımıza yön veren bir cami hocası oldu. Allah ondan razı olsun. Peki, sizin dönüm noktalarınız neler? Ya da biri için hatırlatıcı, uyarıcı, umut aşılayıcı olmak istemez misiniz? 

Ne duruyoruz o zaman «Niyet ettim Allah rızası için» deyip başlayalım inşallah.

Selam ve dua ile...

Ayşegül'den...