Ne İmtihanlardan Geçtik

Hiç bitmeyecek zannettiğimiz imtihanlardan geçtik ve kim bilir daha ne imtihanlardan geçeceğiz!

Çok yorulduğumuz da oldu, çok bunaldığımız da. Uykuya hasret gözlerle sabahladığımız da çok oldu. Kimse kimsenin ne yaşadığını tam anlamıyla bilemez, bilmesin de zaten. Sadece bilmediğini bilerek yaklaşsın. İnsanların yaşamları ve imtihanları hakkında ahkâm kesip niyet okumayı bıraksınlar istiyor insan. 

Kalpleriyle bakanlar müstesna ama! Onlar nefesin kesildiğinde görürler, dua koyarlar avuç içine ve sımsıkı sarılırlar. Öyle bir sarılmak ki tüm hüzünlerin parmak uçlarından akıp gittiğini hissedersin.

Bir de görmeyenler, bakmayanlar vardır. Bakmazlar, bakmak onların da kalbini yoracaktır çünkü; kolay olanı seçerler ve kendi dünyalarında kendi küçük dertlerini büyütmek için dönüp giderler. Oysa bir tecrübe, yaşanmadan paylaşılarak tecrübe edilebilir. Tecrübe etmek için her şeyi yaşamalı değil. İnsan, insanın hem derdi hem devası...

Hiç bitmeyecek zannettiğimiz imtihanlardan geçtik ve kim bilir daha ne imtihanlardan geçeceğiz!

Gülümsemeyi öğrenemedik ama tebessümün sadaka olduğunu öğrendik tüm acılara rağmen tebessüm ederek. İsyana hiç kapı aralamadık; olan her şeyde hayır vardır dedik, kul olmanın derdi ile dertlendik. 

Piştik, yandık ama kül olmadık. Pişmiş çamurdan olduğumuzu fark ettikçe kul olduk, Rabb’imizin rahmet tecellisini bulduk. Bir korku sardığında içimizi, içimizi bizden daha iyi bilen O’na sığındık; canımız yandığında O’ndan yardım diledik ve anladık ki bize nefes olan, bize kucak açan insanları gönderen de O. Kulunun yarasını kulu ile saran, kulunu kuluna şifa kılan da O. 

Hiç bitmeyecek zannettiğimiz imtihanlardan geçtik ve kim bilir daha ne imtihanlardan geçeceğiz!

Acıyla sınandığımız kadar mutlulukla da sınandık. Ve biz birçok şey için gereğinden fazla umutlandık. O kadar gerçekçi geldi ki unuttuk ne hüznün ne mutluluğun ne de kederin kalıcı olduğunu. Bazen bir belkinin peşinde ziyan oldu düşlerimiz; ağlamaktan kan oturan gözlerimiz yine merhametli bir el tarafından silindi. Bazen uzun geceler olmadan sabah olsun istedi yüreğimiz. Anladık ki teslimiyet O’na bırakmaktı. O bizden razı, biz O’ndan razıyız... Bu yüzden suskunluğumuz, bu yüzden sürgün yerinde dost bulma telaşı...

Ölümle tanıştık, kulağımıza okunan selâ ile dağlandı yüreğimiz. “Dağ arkasında olsun, taş altında olmasın” diye dua ettik en zor imtihandan kaçarcasına ve olmadı, bu da bir imtihandı. Ağızlarımızın tadı kaçtı; her defasında bir sevdiğimizi kaybettikçe daha iyi anladık ölümü. Kutlu Nebi ne diyordu; “Lezzetleri acılaştıran ölüm.” Tatmayan yoktur; ne zengin der ne fakir, ne çocuk der ne genç... İsyana düşmeden biliriz ki “Kalp hüzünlenir, göz yaşarır”dan öte değil içimizden geçenler...

Bir de içimizde kalanlar var. Hep içimizle kalacak olanlar... 

Biliriz verilen süremiz dolacak; son bir kez şehadet nasip et diye dua edeceğiz. Yahya Kemal’in “meçhule giden bir gemi” diye tarif ettiği bir belirsizlikle ayrılmayacağız bu limandan. Elbet bize meçhul değil, bizi bekleyen bir diyar var.

Hiç bitmeyecek zannettiğimiz imtihanları geçtik ve daha kim bilir ne imtihanlardan geçerek gideceğiz!