Âzâde...

İnsanın hayatında dönüm noktaları vardır, bilirsiniz. Bu dönüm noktaları bazen o an hissedilir, bazen hayatına yön vermiştir ama yıllar sonra hissedersin. İşte benim hayatımdaki ilk dönüm noktalarından birini yıllar sonra hissetmiş olmamın mutluluğunu buruk da olsa yaşıyorum.  Sanırım 9-10 yaşlarındaydım. O yıl ramazan ayı yaz mevsimine denk gelmişti ve ben, önceki yılları tam hatırlayamasam da, o yıl ramazan ayının tamamında oruç tutmuştum. Hatta tüm teravih namazlarını kılmış ve Kur›an hatmini anneannemle birlikte tamamlamıştım. Allah rahmet etsin, anneannemin bizde emeği çoktur. Ona dair güzel anılar hatırlıyorum. Neredeyse her gece kalkar, salonumuzu aydınlatan sokak lambasının camdan sızan ışığında namaz kılardı. Sessiz ama duyulacak şekilde af diler, dua ederdi.  O yaz anneannemle teravihe ve mukabeleye beraber gidiyorduk. Yürürken zorlandığı için beni baston olarak kullanıyordu sanırım. O zamanlar Kur›an okumayı bilmiyordum ama dinlemenin de okumak kadar sev...

Uzun süren sohbetleri severim. Yaşça büyük olanların yaşanmış hayat hikayelerini dinlemeyi de... İnsanların derdi ile dertlenenleri severim, bir konuyu kafaya takanları, sorunlara çözüm arayanları, sabahları erken kalkanları ve kalkmayı severim. Vapur sesine katlanırım martıların rüzgâra karşı ahenkle kanat çırpmasını izlemek için.  Çayı çok severim, kahveyi sevenleri de severim, özellikle muhabbeti kırk yıla yayan insanları... Sohbet halkalarını severim, derdi insan olan cemiyetleri. Allah rızası için koşturanları, hatim öncesi tövbeyi, sonrasındaki duaları... Vatanımı, bayrağımı, derdi vatan olan insanları... Sevdiğim şiirler vardır ne zaman ve nasıl ezberlediğimi bilmediğim, gönlümden geçen şiirler; “mavi göklerin beyaz ve kızıl süsü” olduğunu anlatan. “Bastığın yerleri toprak diyerek geçme tanı, düşün altındaki binlerce kefensiz yatanı” diye haykıran, şairleri de severim. Severim başkası için ağlayabilen insanları... Kendi küçük dünyasının kabuklarını kırmış, Hz...