Âzâde...

Hayatta yaptığınız en iyi şeyi sormuyorum size, h ayatta size en iyi gelen şeyi soruyorum. Konuşmak mı, düşünmek mi, yürümek mi , birinin sizi anlaması için olanca enerjinizi tüketmek mi?.. Kek yapmak, karnınız ağrıyana kadar çikolata yemek ya da herşeyi uykuya teslim etmek mi? Ben anlaşılamadığımı anladığımdan bu yana yazıyorum, ya da yazmayı keşfettiğimden bu yana susuyorum. Kendimi konuşarak ifade edemediğim için beni yazmaya iten, tüm sevdiklerime teşekkür ediyorum... Hayatımı hep birilerini mutlu etmek, kimi zaman alkışlanmak,  kimi zaman takdir almak ve sonzamanlar da dua almak için harcadım. Annemin en akıllı, babamın en  itâatkâr k ızı, kardeşlerimin en anlayışlı ablası, evlatlarımın en fedakâr  annesi ve eşimin sessiz, huzur veren eşi olmak için harcadım bütün enerjimi, o ldu mu bilmiyorum. Ama ben olmadım! Ben, ben olamadım! Onların istediğini olma çabasından, ben ne istiyorum diye sormadım, s oramadım!... Olan sadece daha çok susmak ve sabretmekti benim için. Bazen a